Klok die oude uren slaat

Tegen de klok in

Op de roestige wijzers

van vandaag

Druipen tranen traag

Over wazige cijfers omlaag

Een verongelukte buurjongen

En mijn dode zus

Mij achterlatend

Zonder afscheid

knuffel of een kus

Ik hoor de klok

Die oude uren slaan

En denk

Het had ook zoveel anders

Kunnen gaan 

 

Dood die onverwacht verscheen

Als kind voelde ik mij zo alleen

In deze duisternissen 

Van onbegrepen gebeurtenissen

Niemand die even over mijn

Bolletje streek

En mij begripvol in mijn ogen keek

Die onwerkelijke realiteit

Een onherroepelijk feit

Ik hoor weer hoe

Onze klok in de maat

Die oude eenzame uren slaat

 

Ik dans tegen de klok in

Op de roestig doffe wijzers

Van nu

Ligt mijn nog jonge lach

als een zachte jus

Op een vrolijke dag

Ik zie weer hoe ik

Met mijn broers

Een heilige mis

Op bed speelde

Dat ik de pastoor verbeeldde

Met onze kinderlijke kijk

Op het Rooms Katholieke Rijk

En vanuit Lucia’s klokkentoren

Kan ik haar oude gezang

nog altijd feilloos horen

 

Waar het zachte licht over

wazige cijfers gaat

Verschijnen oude gezichten

In de straat

Heel veel blije 

Jongens en meisjes 

Die spelen en neuriën wijsjes 

Waarbij zij touwtje springen

En balspelletjes zingen 

Ik hoor weer 

De klok die in de maat

Vrolijke oude uren slaat

 

Voetbal in geel-zwart

Zat meteen in mijn hart

Mooie meisjeskinderen zwieren

Door mijn straat en vieren

Dansend hun jonge leven

Zoveel te ontdekken 

En te beleven 

Ik voel de blije luchtigheid

Een vrije jonge zomertijd

Met spelletjes die we speelden 

Onszelf nooit verveelden

Kijk ik naar de wijzers

Van de klok

Die even met mij teruggaan

En mooie oude uren slaan

 

Het verleden zal mij verteren

Kale botten zullen resteren

Mijn uitdijende geschiedenis 

Slokt alles op wat voorbij is

Zij pakt steeds meer van

Mijn tijd

Wat wegvloeit

In een schimmige eeuwigheid 

En de klok zal altijd

Oude uren blijven slaan

Ook na jouw en mijn bestaan

 

Antoon van Lanen 2025