Herfstkilte

Het kille najaar relt

En kippenvelt

Zie jou verstenen

Van hoofd tot tenen

Als kind van de zon

Zou jij willen teruggaan naar

Waar het voorjaar ooit begon

 

Pulpsap van roodbruine bladeren

Schuurt guur door mijn aderen

De zomer valt in scherven

Schoonheid gaat bederven

De grimmigheid regeert

Hoop op mildheid resteert

Jouw blik naar de lucht

Vraagt een zachte zonnige zucht

 

Blad valt schommelzacht

Dagen druipen koel neer

En in de meer

Dan tochtige nacht

Voel jij het najaar wat vals

Tegen jou lacht

 

Langzaam naken de bomen

IJzige winden stromen

Bijtend in verkleumde snuiten

Herfst spuugt op mijn ruiten

Goden wringen natte wolken uit

Loeiende wind die jou dwarsfluit

 

Met grimmige souplesse

Gooit de herfst

Met koudstalen messen

Dringen met zwiepend geluid

Pijnlijk in verkleumde huid

Ik kijk naar jouw stille gezicht

In het koele bleke licht

 

De wind sleurt met grijze slierten

Als onstuimig ongedierte

Als agressief ogende droneaanvallen

Om het leven te vergallen

Soms zie ik jou mismoedigheid

In verlangen naar de zomertijd

 

Soms is de herfst nog even mild

Zachtheid die even verstild

De zomer gaat vertrekken

Geeft wat laatste kleurrijke trekken

Jouw gezicht krijgt nog even wat glans

De zomer bedekt

Met een dankbare grafkrans

 

Na nog een paar zachte blikken

Moet jij je toch gaan schikken

Naar een donkere koele werkelijkheid

Tot het voorjaar jou weer bevrijdt

 

Antoon van Lanen 2025