Opa nou ken ik je weer

In de zomervakantie samen

bij elkaar

Met de kleinkinderen 

Op een camping

Daar

In een mooie streek

Waar ik vanaf het huisje

Tegen prachtig groen aankeek 

Mocht zij alleen in de speeltuin zijn

Maar niet verder op het terrein 

 

Af en toe even heen en weer

Maar plots 

vond ik haar nergens meer

Haar roze stepje stond langs de kant

Stil verlaten bij het winkelpand

Schrik sloeg om mijn hart

Meteen een zoektocht gestart

Fietste over het terrein

Mijn God waar zou ze zijn

 

Mijn vrouw belde en meldde

Dat ze bij haar stond

In de speeltuin waar ze haar vond

Direct heen gegaan 

Ging ik bij haar staan

Vroeg haar hoe het zat

Waar ze geen duidelijk

Antwoord op had

 

Ze kromp wat witjes in elkaar

En oma knielde neer bij haar

Ze zei ‘Opa praat zo hard’

Dat had haar blijkbaar verward

Oma legde uit dat opa

Zo bezorgd was om haar

Daardoor klonk zijn stem 

Misschien wat hard en raar

 

Ik stond op korte afstand van haar

Onze ogen ontmoette elkaar

Oma zag mijn lach zo blij

En zei

Ken je opa nou weer

En na deze pijnlijke verlamming

Kwam de lach van de ontspanning

Ze vloog naar me als een speer 

Omhelsde me en zei:

“Opa nou ken ik je weer”

 

Ik tilde haar op van de grond

En toen ik haar lieve ogen vond

Kusje gaf op haar mond

Zette ik haar zachtjes neer

En dacht ‘Zo ken ik je weer’

 

Antoon van Lanen 2025