Onze lieve sterren

Waar de sterren gisteren nog blonken

Lijken ze nu helemaal verdronken

in zwarte inkt drijven zij kopje onder

In een onaanraakbaar hemels wonder

 

Onder deze enorme zwarte hoed

Zie ik mijn eigen donkere gloed

Weerspiegeld in het etalageraam 

Voel spieren verstrakken in 

mijn kouder wordend lichaam

 

Ik stijfbeen door de venijnige windkracht

Denk aan mijn lieve kleinkinderpracht

Ik zou aan het ongenaakbare willen vragen

Voor wat steun en een liefdevolle bijdrage 

 

Straks zitten ze in hun puberteit

Raak ik mijn sterretjes steeds meer kwijt

Steeds vaker zullen ze dan verzinken

Voor mij minder vaak zichtbaar blinken

Speel ik niet eens meer tweede viool

Ooit was ik toch hun grote idool 

 

Ze komen dan nog weleens op visite

Om op hun smartphone van 

Vriendjes en filmpjes te genieten 

Komen ze niet meer bij mij op schoot 

Daarvoor generen ze zich dan dood

 

Gaan ze ook aan de drugs en vapen?

Worden ze ook door verslaving gegrepen?

Probeer mezelf maar wat te bedaren

Kan hen niet beschermen tegen alle  gevaren

 

Pas zaten ze hier nog braaf en gedwee

Met wat chips tevreden voor de TV

Met oma een schilderij gaan maken

Met om hun hals een oud stuk laken

 

Ik heb inmiddels ook wel in de gaten

Dat ik vooral dingen los moet laten

Langzaam vervreem ik van de tijd

Vervaagt het naar een nieuwe realiteit 

Voor hen weer vertrouwd terrein

Totdat zij ooit ook weer

Vervreemd zullen zijn

 

Wanneer wijzelf in het onaanraakbare 

Zijn verzonken

En zij de plek innemen waar wij

Ooit blonken

Hoop ik dat wij nog wat naklinken

En dat zij voor elkaar en de wereld

vurig, lang en prachtig zullen blinken 

 

Antoon van Lanen 2025