Arme man

Arme man

Daar zit jij dan

Uitgerangeerd

In een rolstoel geparkeerd

Jouw ogen zo bang

Jouw afscheid zo wrang

In tranen

Onbedoeld

Uit jouw omgeving weggespoeld 

Ver van jouw vertrouwde habitat

Naar een onbekend tehuis in de stad

Hoe nu verder dan

Arme bange man

 

Arme man

Hoe stil ben jij dan

Jij die nauwelijks nog

meedeelt

Met weinig grip op

Wat zich afspeelt

Hoe jouw ogen zich

Vervreemdend richten 

Op woorden en berichten

Soms jouw hoofd

In jouw handen

Zoekend naar verbanden

Dat het verminkte brein

Misschien duidelijk schenkt

En alles zinvol

Bij elkaar brengt

Arme man

Hoe vermoeiend dan

 

Arme man

Waarnaar op zoek dan

Vaak lijk jij nergens

In een doodlopend pad ergens

Ik zie jouw verstarring

Een soort permanente verwarring

Elk mens behoeft vertrouwen 

En geborgenheid 

Dat lijk jij bij voortduring kwijt

Arme man

Hoeveel angst dan

 

Arme man

Zo witjes dan

Ooit vol enthousiasme en vuur

Altijd aan het stuur

Over alles een idee

Niet meer betrokken, blasé 

Je imiteert

De dagelijkse dingen

Gymnastiek en samen zingen 

Geen idee waar je staat

En hoe het leven verder gaat

Arme man

 

Arme man

Daar zit jij dan

Met prachtig weer

Zien lege ogen druk verkeer

Alles dendert in grote haast

Iedereen komt blind

Voorbij geraasd

Niemand die jou ontmoet

Of iemand met een knik of groet

Arme man

Zucht maar en ontspan 

 

Arme man

Zie alle lieve mensen dan

Familie die jou opzoekt 

Ook al ben je vaak

Geblinddoekt 

Door jouw waas en nevel 

Van onvermogen en wrevel

Zij voelen ook wel  jouw pijn

Maar zullen tot het laatst

Hier bij  jou zijn

Ach arme man

Lach nog even dan

Ook al doet alles zeer

Geef hen jouw lach

Voor een laatste keer

Toe maar dan

Arme man

 

Antoon van Lanen 2025