Video Gedicht 'Arme man'
Arme man
Arme man
Daar zit jij dan
Uitgerangeerd
In een rolstoel geparkeerd
Jouw ogen zo bang
Jouw afscheid zo wrang
In tranen
Onbedoeld
Uit jouw omgeving weggespoeld
Ver van jouw vertrouwde habitat
Naar een onbekend tehuis in de stad
Hoe nu verder dan
Arme bange man
Arme man
Hoe stil ben jij dan
Jij die nauwelijks nog
meedeelt
Met weinig grip op
Wat zich afspeelt
Hoe jouw ogen zich
Vervreemdend richten
Op woorden en berichten
Soms jouw hoofd
In jouw handen
Zoekend naar verbanden
Dat het zieke brein
Misschien duidelijk schenkt
En alles zinvol
Bij elkaar brengt
Arme man
Hoe vermoeiend dan
Arme man
Waarnaar op zoek dan
Vaak lijk jij nergens
In een doodlopend pad ergens
Ik zie jouw verstarring
Een soort permanente verwarring
Elk mens behoeft vertrouwen
En geborgenheid
Dat lijk jij bij voortduring kwijt
Arme man
Hoeveel angst dan
Arme man
Zo witjes dan
Ooit vol enthousiasme en vuur
Altijd aan het stuur
Over alles een idee
Niet meer betrokken, blasé
Je imiteert
De dagelijkse dingen
Gymnastiek en samen zingen
Vaak geen besef van wat je doet
En hoe het leven verder moet
Arme man
Arme man
Daar zit jij dan
Met prachtig weer
Zien lege ogen druk verkeer
Alles dendert in grote haast
Iedereen komt blind
Voorbij geraasd
Niemand die jou ontmoet
Of iemand met een knik of groet
Arme man
Zucht maar en ontspan
Arme man
Zie alle lieve mensen dan
Familie die jou opzoekt
Ook al ben je vaak
Geblinddoekt
Door jouw waas en nevel
Van onvermogen en wrevel
Zij voelen ook wel jouw pijn
Maar zullen tot het laatst
Hier bij jou zijn
Ach arme man
Lach nog even dan
Ook al doet alles zeer
Geef hen jouw lach
Voor een laatste keer
Toe maar dan
Arme man
Antoon van Lanen 2025
Man, die door dementie niet meer zelfstandig en veilig in zijn vertrouwde omgeving kan blijven en naar een verzorgingshuis moet. Een uiterst onzekere en onbekende stap. De verwarring, het niet meer begrijpen van de wereld om hem heen, maakt hem onzeker, onrustig, angstig en soms agressief.
Reactie plaatsen
Reacties
Ja dit is zo triest iedereen hoopt dat het hem/haar niet zal overkomen.
Ik hoop dat er een oplossing komt zodat niemand het meer overkomt. Wxxx
Wat een prachtig gedicht weer van jouw hand Antoon.
Maar ik voel weer de pijn en het verdriet om het kind te zijn van een ouder, in dit geval mijn moeder, die deze mensonterende ziekte had. Ik heb toen met haar, in de beginfase van haar dementie, een prachtig boek gemaakt. In de volgende fase van haar dementie heb vaak met haar het boek weer tevoorschijn gehaald om door te bladeren. Dat gevoel, als ik zag dat er weer wat herkenning was, zal ik nooit meer vergeten. De eerste fase noemde ik steevast "reis door de tijd" zo heet het boek ook, en de tweede fase noemde ik "de vergeten ik". Het boek koester ik en blader ik nog weleens door maar voel dan ook het verdriet weer als kind van een ouder met Alzheimer.