‘Malle molen van het leven’

In het ontwakende ochtendgloren

Zijn weer nieuwe mensjes geboren

Die  hun rondjes gaan beleven

In de draaimolen van hun leven

Mee in het onbekende avontuur

Die malle molen zonder stuur

 

Kleine kinderen in een schuit

Draaien dezelfde bocht weer uit

Ik hoor blijdschap kraaien

Dierbaren kiekeboe zwaaien

Veilig, kleurrijk in mooie lichten

Zoeken naar vertrouwde gezichten

 

Zo zwierde je steeds maar om je as

Zoekend wat je wilde, wie je was

En zo kwam je in de pubertijd

Raakte je soms de richting kwijt

Vaak op een nog onduidelijke tocht

Vloog je soms onbesuisd uit de bocht

 

En zo verkleurden de jaren

Mijn hoofd naar grijze haren

Soms wars van die molen malligheid

Last van opstandige duizeligheid

Soms had je gewoon geen zin

Lekker tegen de keer in.

Waarom draaiden we steeds maar door

Waar was het eigenlijk allemaal voor

 

In de mist van het schemerleven

Zat ik mijn laatste blikken weg te geven

Zocht ik naar zachte handen

Het tasten naar lieflijke banden

Zocht  ik in de vage lichten

Naar de laatste vertrouwde gezichten

 

Na de laatste adem van het leven

Zag ik mezelf uit de molen zweven

Houten paarden maakten zich vrij

Begeleidden de oude ziel van mij

Alles tijdloos geen nacht geen dag

Kleuren die ik nooit eerder zag

Alles in hemelse vrede gehuld

De ruimte met muziek en liefde gevuld

 

Op de rug van een paard

Veerde ik rustig en bedaard

Zonder teugels

Klemde ik me vast aan

zijn machtige vleugels

Keek ik nog 1 keer om naar de bomen

De restanten van mijn dromen

 

Versleten en verroest zag ik

Mijn draaimolen staan

Mijn leven lang in rondgegaan

VOOR mij zag ik intens

Warm licht verschijnen

Voelde me zielsgelukkig

Om in deze volmaakte horizon

Te mogen verdwijnen

 

Antoon van Lanen 2025