‘Onbereikbare schoonheid’

Ik zag een prachtige grote boom

Gerimpeld vel en wat loom

Stond wat rillerig

met zijn bladeren te beven

Wilde nog 1x in zijn leven

Dichtbij haar schoonheid zijn

Aan zijn vertrouwde oude  plein

 

Hij was op leeftijd en stijf

En vanuit zijn harde lijf

Staken heel veel

Koude armen

Die de zon nog met

Moeite kon verwarmen

Zou het met zijn oude

Knokige botten

Nog wel willen vlotten

Of zou het jongloof hem

Minzaam bespotten

 

Op datzelfde oude plein

Stond dat fris boompje

Beeldschoon te zijn

Zij was allesbehalve fors

Met een glanzend mooie schors

Nog helemaal niet stijf

En uit haar zwierige lijf

Staken mooie lenige armen

Geen zon nodig om haar

Op te warmen

 

Hij had die

Schoonheid wel zien staan

Maar nog nooit het lef gehad

Er even heen te gaan

Om haar te leren kennen

Om zo zijn bewondering

Voor haar jong loof en takken

Te bekennen

 

Maar toen hij

Naar haar toe wilde gaan

Bleek hij in verlegenheid

Muurvast te blijven staan

Zaten zijn stramme  poten

Als in cement gegoten

 

Zij had de lonkende

Oude boom wel zien staan

Maar was niet van plan

Op zijn avances in te gaan

Zij zag hoe hij breekbaar

Stond te zwaaien

Om haar gunstig te paaien

 

Zij heeft hem gewoon laten staan

En is er midden in de nacht met

Een ander boompje vandoor gegaan

Zij is nu met een linde

Waar ze het al een tijdje

Goed mee kon vinden

 

De oude boom had de

Moed laten zakken

De wind blies een laatste

Maal door zijn takken

Voordat hij werd geveld

Met veel kettingzaag geweld

 

Zijn restanten zijn voor wat geld

Over de toonbank gegaan

Kon hij toch nog 1x

in vuur

En vlam staan

Kon hij met zijn oude stam

En ijskoude armen

Nog mensen in liefde

Vurig verwarmen

 

Antoon van Lanen 2025

 

Ps

Vanuit een dorpje bij Maastricht

Bereikte mij het droevige bericht

Van 2 bomen bij een sloot

Hij viel op haar

Nu is zij dood