Slootwaterspiegel 

In een troebel verleden

Waar onzichtbaar werd gestreden 

Zag ik hem in de sloot

Half levend, half dood

Er passeerde een kwettervloot

Van een aantal gansjes

Maakte met hem

Golvende dansjes

 

Het trotse gesnater

Bewoog verder

Door het water

De bewolkte lucht

Streek met groenblauw licht

Over zijn stilbleke gezicht

En ik keek naar hem

Zonder ogen en stem

 

Een slang Luchtbellen

Zag ik opwellen

Hij was wat groenbleek

En zijn ogen wat kil

En toen hij naar

Mij keek

Hield ik mijn adem

Even stil

Ik keek diep

In zijn waterogen

Die zo nooit

Konden drogen

 

De zon kwam

langzaam in beeld

Ontdooide het

Bevroren zelfbeeld 

Hij glimlachte kort

Met een lichte schijn

Een verloren lach

Kwam weer tevoorschijn 

Maakte wat stappen

Langs de kant

Hoorde zijn hart kloppen

Achter de rafelrand

Ik keek opzij

Hij bewoog stilletjes mee

Met mij

 

Ik stond langs de kant

Gaf mijn helpende hand

Ik trok hem moeizaam

Over de pijnlijk puntige rand

Ik hoorde in zijn nieuwe stem

een weer ontluikende

Fonkeling van hem

Tussen restanten van vuilnis

En drek

Openbaarde zich het begin

Van een mooie comeback

 

Toen hij weer

Op het droge was

En ik hem schoonveegde

Aan het gras

Zag hij zichzelf 

In de spiegeling van de sloot

Vertrouwde het leven

Meer dan de dood

 

Toen wij wat verdwaasd

Bij elkaar stonden

En onszelf op het droge pad

Weer terugvonden

Voelde ik me langs

Deze waterkant

versmelten met hem

Aan mijn hand

Keek ik in de spiegel van de sloot 

Was ik weer aardig

In het lood

Zag ik hoe ik mijzelf weer in 

Mijn armen sloot

 

Antoon van Lanen 2025